تاریخچه آموزش الکترونیک

ایده استفاده از رایانه و شبکه های رایانه ای بر فعالیت های آکادمیک و علمی به دهه ۱۹۹۰ باز می گردد. یکی از اقدامات در این راستا پروژه آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی آرپا[1] با هدف ایجاد شبکه ای برای تبادل اطلاعات نظامی و امنیتی در ایالات متحده بود تا از تبعات جنگ سرد با شوروی سابق در امان باشد، ولی در عین حال از آنجائی که سه مرکز از چهار مرکزی که برای راه اندازی شبکه آرپا در نظر گرفته بودند دانشگاه های ایالت متحده بودند، شبکه های رایانه ای از همان ابتدا در بستری آکادمیک رشد کردند و از اوایل دهه ۱۹۷۰ با به ثمر نشستن این پروژه تبادل اطلاعات و داده های علمی بین مراکز آکادمیک ایالات متحده آغاز شد. البته آموزش الکترونیکی به شکل امروزی و این کاربرد گسترده در اوایل دهه ۱۹۹۰ و با پدید آمدن پروتکل های شبکه جهان گستر شکل گرفت و با توجه به قابلیت های زیاد وب، آموزش الکترونیکی به سرعت رشد کرد و امروزه جایگاه خود را در ساختار آموزشی بسیاری از کشور ها تثبیت کرده است. هم اکنون تعداد زیادی از دانشگاه های دنیا حدود 46% از آموزش های خود را بصورت مجازی با الکترونیکی ارائه می دهند. از سال ۱۹۹۷ تا سال ۲۰۰۰ سرمایه گذاری در آموزش الکترونیکی با آموزش سنتی برابر می نمود. این امر در حالی است که از سال ۲۰۰۶ به بعد سرمایه گذاری در آموزش الکترونیکی سهم بیشتری نسبت به آموزش سنتی به خود اختصاص داده، و روند توسعه ای داشته، بطوری که در سال ۲۰۰۶ و ۲۰۰۵ به ترتیب 40% و 65% رشد را نشان می دهد (داداش زاده، 1389).

[1] Arpa (Advanced Research Projects Agency)